Η κυβέρνηση μιλάει για «βαθύ κράτος» αλλά ξεχνάει ποιοι το δημιούργησαν
Η σύγκρουση με το βαθύ κράτος ως πολιτικό διακύβευμα των εκλογών είναι στη σύλληψή του υποκριτικό και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί εν μία νυκτί να αλλάξουν τα πράγματα. Ειδικά από τα κόμματα και τις ηγεσίες που τροφοδότησαν και διόγκωσαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε «βαθύ κράτος».
Στελέχη της κυβέρνησης έχουν αρχίσει να μιλούν για το «βαθύ κράτος» που είναι τελικά υπεύθυνο για την τραγωδία στα Τέμπη. Μιλούν και για την «ατομική ευθύνη» του σταθμάρχη, κυρίως όμως μιλούν τελευταία για το βαθύ κράτος και πώς αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Μάλιστα κάποια στελέχη διαμορφώνουν και το νέο αφήγημα πάνω στο οποίο θα κινηθεί η κυβέρνηση τους δύο μήνες που απομένουν για τις εθνικές εκλογές: Το διακύβευμα είναι πλέον η μάχη με το βαθύ κράτος και το ερώτημα είναι ποιά πολιτική δύναμη θα αναλάβει, υποτίθεται, τη «βρόμικη» δουλειά.
Η αλήθεια είναι ότι το κράτος και βαθύ είναι, και αναποτελεσματικό είναι, και δεν προσφέρει τις υπηρεσίες που θα όφειλε να προσφέρει στους πολίτες. Έχει πολλά πρόσωπα, έχει πρόσωπα που μάχονται καθημερινά, εργαζόμενους που τα δίνουν όλα, που προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον, αλλά και πρόσωπα που είναι ποτισμένα με μία τοξική νοοτροπία, που οφείλουν την ύπαρξή τους και τη θέση τους στο γενναιόδωρο πελατειακό κράτος. Το βαθύ αυτό κράτος κληροδοτείται από γενιά σε γενιά, διαφυλάσσεται ως κάτι ιερό από ανθρώπους-κλειδιά στην πολιτική ηγεσία και δεν εντοπίζεται μόνο στα μεγάλα, αλλά και στα μικρά της καθημερινότητας.
Όμως – γιατί υπάρχει και ένα μεγάλο «όμως» στη συζήτηση – που τόσο η σημερινή πολιτική ηγεσία όσο και οι προηγούμενες δεν θέλουν εσκεμμένα να το βάλουν στη κουβέντα: Το βαθύ κράτος, αυτό που τόσο λοιδορείται εν μέσω των κυβερνητικών θητειών, αλλά εξυμνείται προεκλογικά προς άγρα ψήφων, είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών εδώ και δεκαετίες. Είναι αποτέλεσμα μίας νοοτροπίας και μίας κουλτούρας πολιτικής – εκείνης της νοοτροπίας και κουλτούρας που διατρέχει τον κομματικό και πολιτικό μηχανισμό του κράτους από τη γέννησή του. Με άλλα λόγια, το κράτος είναι θύμα εδραιωμένων συμφερόντων, που εναλλάσσονται στην εξουσία, το ευτελίζουν και το χρησιμοποιούν για ό,τι άλλο πέρα από αυτό για το οποίο έχει δημιουργηθεί, για την ορθή, δίκαιη, ολοκληρωμένη εξυπηρέτηση των πολιτών, των φορολογούμενων και της κοινωνίας συνολικά.
Κατά συνέπεια το κράτος και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί αντανακλά το βαθμό ποιότητας της δημοκρατίας μας και του πολιτικού μας συστήματος. Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να το καταλάβουμε αυτό. Όπως όλοι επίσης μπορούμε να καταλάβουμε ότι η πολιτική τάξη της χώρας, στη μεγάλη πλειοψηφία της, φαίνεται να έχει ξεπεράσει σχετικά εύκολα και γρήγορα το πρώτο σοκ των 57 καταγεγραμμένων θανάτων στα Τέμπη και όσων ακόμη δεν έχουν βρεθεί, με πολιτικά στελέχη να ρίχνονται στην αρένα της μικροκομματικής αντιπαράθεσης, παρελαύνοντας από την επιτροπή Γεραπετρίτη για να μοιράσουν σε ποσοστά τα κατορθώματά τους και να κάνουν υποκριτικές διαβεβαιώσεις, αγνοώντας πλήρως για το γενικό, δημόσιο συναίσθημα, χωρίς να έχουν πιάσει στο ελάχιστο τον παλμό της κοινωνίας.
Επίσης, αυτό που φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται σημαντικό μέρος του πολιτικού συστήματος είναι ότι η κοινωνία τη τελευταία 10ετία-12ετία φέρει βαριά τραύματα, κοινωνικά, οικονομικά και ψυχολογικά, ως συνέπεια των μνημονίων, της φτωχοποίησης, της πανδημίας, και ότι η τραγωδία στα Τέμπη έρχεται να βαθύνει αυτή την ανείπωτη την οργή και το μεγάλο, σκοτεινό αδιέξοδο.
Έτσι, η σύγκρουση με το βαθύ κράτος ως πολιτικό διακύβευμα των εκλογών είναι στη σύλληψή του υποκριτικό και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί εν μία νυκτί να αλλάξουν τα πράγματα. Ειδικά από τα κόμματα και τις ηγεσίες που τροφοδότησαν και διόγκωσαν αυτό που σήμερα ονομάζουμε «βαθύ κράτος».
