Ο Πρωθυπουργός οφείλει να συνθέτει, όχι να τιμωρεί και να απορρίπτει

Η κυβέρνηση φαίνεται να έχει χάσει τον έλεγχο και το μέτρο στο πως αξιολογεί καταστάσεις. Αγνοεί ότι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας -όχι μόνο η νεολαία- δυσφορεί και αντιδρά στα μέτρα και την πολιτική που ακολουθεί στο ζήτημα της αστυνομικής καταστολής και στη διαχείριση της πανδημίας.

Ο Πρωθυπουργός έχει την ευκαιρία να είναι διαλλακτικός και να ρίξει τους τόνους, αλλά δεν το κάνει. Είναι άκαμπτος, ρίχνει λάδι στη φωτιά και φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και που μπορεί να οδηγήσει η κοινωνική ένταση και δυσαρέσκεια.

Η αστυνομική επέμβαση στο ΑΠΘ χθες το πρωί, ενώ ήταν προγραμματισμένη να λήξει νωρίς το μεσημέρι, αποτελεί μια ακόμη απόδειξη ότι η πολιτική ηγεσία λειτουργεί με όρους βεντέτας. Η αστυνομία δεν σεβάστηκε την απόφαση της συνέλευσης των φοιτητών κι αυτό συνιστά μια αντιδημοκρατική πράξη, που αποδεικνύει και στην πράξη ότι η αστυνομία δεν έχει καμία θέση στα πανεπιστήμια γιατί κάνει χειρότερα τα πράγματα.

Ο κ. Μητσοτάκης επίσης αδιαφορεί για το γεγονός ότι και στη Θεσσαλονική και στην Αθήνα πλήθος κόσμου συμμετείχε σε πορείες διαμαρτυρίας κατά της αστυνομικής βίας. Η δυσφορία για τη στάση της αστυνομίας φουντώνει και ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να κάνει πως δεν το βλέπει. Αναγνωρίζουμε ότι η κυβέρνηση εκφράζει ένα υπερσυντηρητικό ακροατήριο που αισθάνεται άνετα και ταυτίζεται με το αφήγημα του «νόμου και της τάξης», ωστόσο αυτό το ακροατήριο δεν αποτελεί την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος της ΝΔ. Ο δημοκρατικός διάλογος απουσιάζει από τη στρατηγική της κυβέρνησης και τη θέση του έχει πάρει η καταστολή. Αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα. Η Πολιτεία οφείλει να περιφρουρεί τη νομιμότητα, αλλά να συνδιαλέγεται παράλληλα με το συστατικά της μέρη, να αφουγκράζεται συλλογικές ανησυχίες και τα κοινωνικά αιτήματα.

Ο Πρωθυπουργός, ο κάθε Πρωθυπουργός, οφείλει να συνθέτει, όχι να τιμωρεί και να απορρίπτει. Χρειάζεται να κάνει λίγο πίσω όταν πρέπει, για να ακούσει καλύτερα. Να υποχωρήσει για να διασφαλίσει την κοινωνική ειρήνη και να σεβαστεί όσους ασφυκτιούν μέσα σε ένα καταπιεστικό, αστυνομοκρατούμενο περιβάλλον.