Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης μας οδηγούν με ταχύτητα στον γκρεμό 

Η αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) απέναντι στη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία κατέδειξε με τρόπο σαφή ότι επί δεκαετίες η Ένωση είχε «μπερδέψει» την πολιτική συνεργασία με την οικονομική εξάρτηση. Το δεύτερο επικάλυψε το πρώτο σε βαθμό που οι μελλοντικές σχέσεις ΕΕ-Ρωσίας φαντάζει πλέον αδύνατο να σχεδιαστούν και να αναζητηθεί κάποιος τρόπος οι δύο πλευρές να μπορούν να συνυπάρχουν στην ίδια γεωγραφική περιφέρεια.

Από τον τέλος του Ψυχρού Πολέμου και μετά, ειδικά από τις αρχές του 2000 και την άνοδο του Πούτιν στην εξουσία, η αρχή της συνεργασίας με τη Ρωσία ως τρόπος πολιτικής αντιμετώπισης της χώρας και των προβλημάτων που είχε και έχει — από τους αδύναμους θεσμούς μέχρι τα μείζονα ζητήματα δημοκρατίας κι ανθρωπίνων δικαιωμάτων — εξισώθηκαν με την υπερβολική ενεργειακή εξάρτηση.

Η ΕΕ υποτίθεται ότι «παλεύει» να αποσυνδεθεί από τη Ρωσία σε ενεργειακά θέματα, ωστόσο οι πολιτικές ηγεσίες στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν έχουν καταφέρει ακόμα να διαφοροποιήσουν και να διακρίνουν την πολιτική σχέση με την οικονομική συνεργασία. Η πολιτική και διπλωματική οδός παραμένει η μόνη πραγματική, εναλλακτική λύση στην επιθετικότητα που απειλεί την ειρήνη και τη σταθερότητα σε ολόκληρη την ήπειρο, με τις πολυμερείς λύσεις να συνεχίζουν επίσης να παραμένουν ο καλύτερος τρόπος μεγιστοποίησης της συμμετοχής και διατήρησης της βούλησης για συνεργασία, ακόμα και εν μέσω πολέμου και σύγκρουσης.

Η ΕΕ φαίνεται να έχει εγκαταλείψει πλήρως αυτό το μονοπάτι, να μην αποζητά την αποκατάσταση της ειρήνης, να μην αναλαμβάνει καν πρωτοβουλίες για ειρήνευση, αλλά να συνεχίζει μυωπικά να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, που τελικά περισσότερο και βαθύτερα πλήττουν τις ευρωπαϊκές παρά τη ρωσική οικονομία.

Όσο μπερδεμένες παραμένουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες και η Κομισιόν με την έννοια της «στρατηγικής αυτονομίας» της Ένωσης, άλλο τόσο μπερδεμένες είναι με τον αν από εδώ και πέρα θα αγοράζουν ενέργεια από τις ΗΠΑ ή τις αραβικές χώρας. Η Ουάσιγκτον προφανώς επιθυμεί να συμμετέχει όλο και περισσότερο με τρόπο έμμεσο και παρασκηνιακό στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις που δρομολογούνται, σπρώχνοντας στην πρώτη γραμμή τους «συμμάχους» της. Στον Ειρηνικό Ωκεανό είναι η Αυστραλία εναντίον της αυξανόμενης επιρροής και δυναμικής της Κίνας, ενώ στην Ευρώπη είναι η ΕΕ, με πρωτεύοντα το ρόλο των Μακρόν και Σολτς, που αποτελεί την εμπροσθοφυλακή της αμερικανικής πολιτικής στρατηγικής, με τις ευρωπαϊκές κοινωνίες να δέχονται το βάρος των συνεπειών αυτής της πολιτικής.

Για να το κάνουμε λιανά: Η σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας καθιστά την ΕΕ «σάντουιτς», με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να παίζουν πρόθυμα αυτό το παιχνίδι, ξεχνώντας ότι έχουν εκλεγεί για να βελτιώσουν τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες στις χώρες τους, όχι για να αποτελούν «δεκανίκι» της πολιτικής της Ουάσιγκτον, βαθαίνοντας διαρκώς τη ρήξη και τον πόλεμο με τη Ρωσία, ενδιαφερόμενες τάχα για την Ουκρανία. Με αυτό τον τρόπο κι αυτή την πολιτική, η ανθεκτικότητα των ευρωπαϊκών οικονομιών όχι μόνο θα αποδυναμωθεί, αλλά θα αυξηθούν έτι περαιτέρω οι κοινωνικές, περιφερειακές και εισοδηματικές ανισότητες.

Είμαστε στο εντελώς λάθος μονοπάτι, βλέπουμε τον γκρεμό μπροστά μας, και κανείς δεν κάνει τίποτα.