Ώρα η κυβέρνηση να φτιάξει και θεατρική-συναυλιακή αστυνομία

Η οργή του κόσμου για την απόφαση της δικαιοσύνης να απελευθερώσει τον καταδικασθέντα βιαστή ανηλίκων Δημήτρη Λιγνάδη δεν υποχωρεί, παρά τις προσπάθειες κυβέρνησης και συστημικών Μέσων να «βυθίσουν» το θέμα.

Συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, χορευτικές παραστάσεις βοούν από την αγανάκτηση του κόσμου για την αποφυλάκιση. Οι πολίτες ενώνουν τη φωνή τους με τον καλλιτεχνικό χώρο και διαμαρτύρονται σε κάθε άκρη της Ελλάδας για την αποφυλάκιση του παιδοβιαστή, με τελευταία κινητοποίηση χθες, στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας, στη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου. «Βιάστης είναι», έγραφε το πανό, με τον κόσμο να λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Η απόφαση αποφυλάκισης του Λιγνάδη μέχρι να εκδικαστεί σε β’ βαθμό η υπόθεση έχει προκαλέσει ένα άνευ προηγουμένου χτύπημα στις έννοιες της ισονομίας και της δικαιοσύνης, αναδεικνύοντας μία δικαστική εξουσία που παρέχει απροκάλυπτη εύνοια σε όσους «υπηρέτες» του συστήματος και της πολιτικής ελίτ περνούν από το εδώλιο του κατηγορουμένου και τιμωρεί αμείλικτα όσους φέρονται στα μάτια της σαν εχθροί του κατεστημένου.

Την ίδια στιγμή, τα δικαστήρια έχουν παύσει να λειτουργούν ως μηχανισμοί έννομης και δικαστικής προστασίας, αφού η αύξηση του κόστους, η γραφειοκρατικοποίηση και η καθυστέρηση στην έκδοση των αποφάσεων αποτρέπουν οποιαδήποτε μικρή και μέση υπόθεση από την καταφυγή της στα δικαστήρια. Από την άλλη, οι μεγαλύτερες υποθέσεις που έχουν πάνω τους και τα φώτα της δημοσιότητας, φαίνεται να μην αποτυπώνουν στις αποφάσεις των δικαστικών οργάνων το γράμμα και το πνεύμα του νόμου, αλλά να κάνουν τεμενάδες σε σκοτεινά κι ανήθικα συμφέροντα,  επικίνδυνα για τη δημόσια ασφάλεια.

Η κοινωνία βρίσκει τρόπους να εκφράζει την οργή της μέσα από τα θέατρα και τις παραστάσεις, σε χώρους ελεύθερης καλλιτεχνικής έκφρασης, σε χώρους που η αστυνομία και η καταστολή δεν χωρούν. Από αυτή την κυβέρνηση όμως όλα μπορούμε να τα περιμένουμε και προκειμένου να μην ακούγονται ή να εκφράζονται φωνές διαμαρτυρίας, δεν θα ήταν απίθανο να γίνονται ήδη σκέψεις και για…θεατρική και συναυλιακή αστυνομία για να αποτρέπει τους «ταραξίες».

Το καλοκαίρι είναι μακρύ και θα ήταν ώριμο, με το πολιτικό σκεπτικό της «νόμου και της τάξης», την αυταρχική και κατασταλτική πολιτική της κυβέρνησης, να δούμε αστυνομικούς να μπαίνουν και διακόπτουν συναυλίες, να κατεβάζουν πανό και να δέχονται τις επευφημίες των αρμόδιων πολιτικών προσώπων για τη «διάσωση του πολιτισμού μας».

Γελάτε τώρα που το σκέφτεστε, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται!