Πως επηρεάζει το σκάνδαλο των υποκλοπών την οικονομία μας;
Κάθε προσπάθεια συγκάλυψης του σκανδάλου, αλλαγής ατζέντας κι αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης έχει και θα συνεχίσει να έχει μεγάλο κόστος. Και το κόστος αυτό το πληρώνει και θα συνεχίσει να το πληρώνει η κοινωνία, οι πολίτες, εμείς δηλαδή.
Όσοι παρακολουθούμε τις εκλογικές διαδικασίες στην Ευρώπη, αλλά και σε άλλα σημεία του πλανήτη, γνωρίζουμε ότι οι ημερομηνίες των εκλογών, ειδικά όταν ολοκληρώνεται ο συνταγματικός κύκλος της κυβερνητικής θητείας, είναι γνωστές – κι αν δεν είναι γνωστές κι ορισμένες, ανακοινώνονται σε εύλογο χρονικό διάστημα από την εκάστοτε κυβέρνηση.
Στην Ελλάδα όμως έχουμε αυτό το κακό (θεσμικό και πολιτικό) συνήθειο να μην γνωρίζουν οι πολίτες και τα κόμματα την ακριβή ημερομηνία των εκλογών. Αυτό είναι μείζον πρόβλημα. Και γιατί είναι μείζον πρόβλημα; Για πολλούς λόγους, κυρίως όμως γιατί όσο «σέρνεται» μία προεκλογική περίοδος, όπως συμβαίνει τους τελευταίους μήνες στη χώρα, η άσκηση πολιτικής «παγώνει», η πολιτική αντιπαράθεση εγκλωβίζεται στο μικροπολιτικό, η κυβέρνηση τάζει και «βολεύει» και η αντιπολίτευση «υπόσχεται» και «δεσμεύεται να…».
Ο κ. Μητσοτάκης θα μπορούσε να ορίσει μια ημερομηνία ώστε να μην αιωρούνται υποψίες ότι η στιγμή των εκλογών εξαρτάται από διάφορα «νταραβέρια». Θα μπορούσε, επίσης, να διαλύσει την αποπνικτική οσμή της παρακμής που εκπέμπεται με επίκεντρο την ΕΥΠ, αλλά κι άλλους θεσμικούς και μη πυλώνες. Όλα τα κόμματα παραδέχονται ότι οι υποκλοπές έγιναν και γίνονται και το μόνο σίγουρο κι αυτονόητο θα ήταν να χυθεί άπλετο φως. Κι όμως, όχι μόνο άπλετο φως δεν πέφτει, αλλά μπαίνουμε όλο και βαθύτερα στο σκοτάδι.
Τις υποκλοπές από την ΕΥΠ θα μπορούσε να τις ανιχνεύσει η ΑΔΑΕ, όμως ο πρωθυπουργός μπλοκάρει τη διαδικασία. Τις «παγιδεύσεις» με Predator θα μπορούσε να τις ανιχνεύσει το σύστημα ασφαλείας που διαθέτει το Ευρωκοινοβούλιο, ωστόσο το προεδρείο της Βουλής αρνείται. Η ατμόσφαιρα αντί να καθαρίσει, θολώνει περισσότερο, μολύνοντας τα πάντα, φουντώνοντας τις αμφιβολίες, την ανασφάλεια, και τον φόβο για το τί ακριβώς συμβαίνει με τις υποκλοπές. Η δε δικαιοσύνη, ενώ θα μπορούσε να τρέξει κάποιες διαδικασίες, ειδικά ενόψει εκλογών, λειτουργεί με τη γνωστή, χαρακτηριστική της βραδύτητα.
Το μέγα σκάνδαλο των υποκλοπών αμαυρώνει επίσης τη διεθνή εικόνα της χώρας. Όσο δεν αποκαλύπτονται τα πάντα, δεν αποδίδονται ευθύνες εκεί που πρέπει να αποδοθούν και συνεχίζεται αυτό το εξευτελιστικό γαϊτανάκι της κυβέρνησης, το σκάνδαλο των υποκλοπών θα συνεχίζει να επιδεινώνει την εικόνα της Ελλάδας ως μίας χώρας με αδύναμους και προβληματικούς θεσμούς. Αυτό, προφανώς, επηρεάζει και την εικόνα της οικονομίας της χώρας, αλλά και μία σειρά άλλων μεταβλητών, όπως είναι οι επενδύσεις και το κόστος δανεισμού, ειδικά για μία υπερχρεωμένη χώρα, όπως η δική μας. Η οικονομία και οι θεσμοί της χώρας μας είναι ευάλωτοι στα πάντα, από την πολιτική αστάθεια και τη διαφθορά, μέχρι τη θέση της στη διεθνή επενδυτική βαθμίδα. Η οικονομία μας είναι ευάλωτη τόσο σε πραγματικούς αριθμούς, όσο και στο πώς γίνεται ευρέως αντιληπτή από επενδυτές, εταίρους στην ΕΕ, δανειστές, αλλά κι από εμάς τους πολίτες, εργαζόμενους, επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες, που βιώνουμε από πρώτο χέρι τις συνέπειες των πολιτικών της κυβέρνησης. Με δύο λόγια, γινόμαστε ένα κράτος-παρίας και είναι βέβαιο ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα το πληρώσουμε ακριβά ως κοινωνία.
Κάθε προσπάθεια συγκάλυψης του σκανδάλου, αλλαγής ατζέντας κι αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης έχει και θα συνεχίσει να έχει μεγάλο κόστος. Και το κόστος αυτό το πληρώνει και θα συνεχίσει να το πληρώνει η κοινωνία, οι πολίτες, εμείς δηλαδή. Σπαταλούνται δισεκατομμύρια ευρώ των φορολογουμένων σε πελατειακές ρυθμίσεις και ψηφοθηρίες της τελευταίας ώρας και μετά, την επαύριο των εκλογών, οποιοδήποτε πολιτική δύναμη ή συμμαχία κομμάτων κληθεί να κυβερνήσει, θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία κατάσταση διόλου εύκολα διαχειρίσιμη. Το 2023 θα είναι μία (ακόμη) σκληρή χρονιά, αλλά θα γίνει σκληρότερη αν η διακυβέρνηση βρεθεί σε λάθος πολιτικά χέρια.
