Τζόρτζια Μελόνι: Από τα σκοτάδια της φασιστικής ανυποληψίας στην εκλογική νίκη

Τον Ιούλιο του 1992, μια 15χρονη μαθήτρια από βαθιά κομμουνιστική οικογένεια χτύπησε το κουδούνι στο παράρτημα της νεολαίας του ακροδεξιού Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (ΜSI) και ζήτησε να την αφήσουν να μπει. Στην αίθουσα βρίσκονταν μόνο άνδρες που την κοιτούσαν περίεργα όσο εκείνη υπέβαλε την αίτησή της για να εγγραφεί. Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, κέρδισε την αποδοχή τους, αναλαμβάνοντας τον έναν ηγετικό ρόλο μετά τον άλλο, ανεβαίνοντας γρήγορα τα σκαλιά της ιεραρχίας.

Αυτή ήταν η Τζόρτζια Μελόνι, που κατάφερε να φέρει ένα κόμμα, τους Αδελφούς της Ιταλίας, από τα σκοτάδια της φασιστικής ανυποληψίας στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας και τη διεκδίκηση της διακυβέρνησης. Κατάφερε να κανονικοποιήσει πλήρως τον Μουσολίνι στη συνείδηση των ψηφοφόρων, μιλώντας με άνεση για τις πιο σκοτεινές ιδέες και τους εχθρούς, υποτίθεται, του ιταλικού έθνους: τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και την αριστερά. Χάιδεψε τα αυτιά ενός μεγάλου τμήματος της ιταλικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας μπερδεμένης, κουρασμένης από τις διαψεύσεις της σοσιαλδημοκρατίας, την ηττοπάθεια, τις διχόνοιες και την έλλειψη έμπνευσης της αριστεράς, μιας κοινωνίας βουτηγμένης στην ιστορική λήθη, θολωμένης από το μίσος προς το νεοφιλελεύθερο ιερατείο των Βρυξελλών.

Αυτό που συμβαίνει στην Ιταλία, συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Συμβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Συμβαίνει και στη χώρα μας με άλλο μανδύα. Βιώνουμε με ένταση την κυριαρχία της alt-right, την άνοδο ενός νεοφασισμού και την πλήρη αποτυχία του προοδευτικού πολιτικού «στρατοπέδου» να πείσει με τα λόγια και, κυρίως, με τα έργα του. Ειδικά για την αριστερά, η κατάσταση είναι όχι απλά κρίσιμη, αλλά σχεδόν αδύνατο να καταστεί διαχειρίσιμη. Δεν είναι τα σταθερά χαμηλά ποσοστά και ο κατακερματισμός, είναι η έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής. Σαν να «τελείωσε» η αριστερά στην Ιταλία, σαν να μην υπάρχουν πια παρά τα λείψανά της που περιφέρονται σε κάθε εκλογική διαδικασία εδώ και πολλά χρόνια.

Η νίκη της Μελόνι συμπίπτει επίσης με τα εκατό χρόνια από την άνοδο του φασισμού στην Ιταλία. Τότε, στα τέλη Σεπτεμβρίου 1922, όταν η προσοχή της Ευρώπης ήταν στραμμένη στη Μικρασιατική Καταστροφή, η χώρα άλλαζε πολιτική κατεύθυνση, με τα μέλη του Partito Nazionale Fascista (PNF), που είχε ιδρύσει ο Μουσολίνι, να έχουν ξεκινήσει την Πορεία προς την Ρώμη για την κατάληψη της εξουσίας. Οι φασίστες εξήγγειλαν ότι μετά την κατάληψη της ιταλικής πρωτεύουσας θα έδιναν τέλος στην πάλη των τάξεων, ώστε η χώρα να διεκδικήσει τη θέση που της αρμόζει στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς. Ο Μουσολίνι ερχόταν ως επαναστάτης να σαρώσει το πολιτικό σύστημα το οποίο αποφάσισε, όχι μόνον να μην συγκρουσθεί με τους φασίστες, αλλά να τους εντάξει στην κανονικότητα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Τα ίδια βλέπουμε και σήμερα με την Μελόνι, αφού είχαμε πάρει μια ισχυρή δόση με τον Σαλβίνι τα προηγούμενα χρόνια.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται για να μας υπενθυμίσει ότι όταν ξεχνάμε από που ερχόμαστε και που πηγαίνουμε, τι θέλουμε και πώς το διεκδικούμε, τα ολέθρια λάθη του παρελθόντος μπορούν να επαναληφθούν και να μας οδηγήσουν σε κοινωνικές και οικονομικές τραγωδίες.