Κωνσταντίνος Μπιμπής: «Δύο εγκληματίες πίσω απ’ τα σίδερα δεν φέρνουν την Άνοιξη»

Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής γεννήθηκε πριν 32 χρόνια στην Αθήνα. Κωνσταντινουπολίτης από τη μεριά της μητέρας του, Σκυριανός από αυτή του πατέρα του, μεγάλωσε περνώντας ατελείωτες ώρες με τις δυο γιαγιάδες του, στο Π. Φάληρο και την Σκύρο αντίστοιχα. Το γεγονός αυτό τον καθόρισε, γεμίζοντάς τον με πολύτιμα ερεθίσματα και από τους δύο τόπους.

«Είναι το πιο αγαπημένο μου μέρος, ό,τι πλησιέστερο διαθέτω σε πατρίδα», λέει χαρακτηριστικά αναφερόμενος στο νησί του. Και πώς είναι δυνατόν να μην το λατρεύεις αυτό το μέρος, αναρωτιέμαι, κι ο νους μου τρέχει στις αμμουδιές της παραδεισένιας Αγαλίπας.

Αποφοίτησε από το Θέατρο Τέχνης στα 21 του και εκπαιδεύτηκε στο «Σύστημα Στανισλάφσκι» από τον Ανδρέα Μανωλικάκη, τον οποίο θεωρεί δάσκαλό του. Παράλληλα, δηλώνει αιώνιος φοιτητής στη Φιλολογία Αθηνών, στην οποία ελπίζει επίσης να ολοκληρώσει τις σπουδές του κάποια στιγμή.

Στο σήμερα, καταπιάνεται ως συνήθως –ανήσυχο πνεύμα γαρ- με δεκάδες πράγματα, που περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τη συμμετοχή του στη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή, τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με δικά του τραγούδια, αλλά κι ένα πρωτότυπο μιούζικαλ!

Στη συνέντευξή του στο rosa.gr ο αναμφίβολα χαρισματικός Κωνσταντίνος Μπιμπής μιλά για τη μέχρι τώρα πορεία του, σχολιάζει με αμεσότητα και ειλικρίνεια την επικαιρότητα, ενώ δεν διστάζει να μοιραστεί μαζί μας τους φόβους και τα όνειρά του για το μέλλον.

Στα 28 σου κέρδισες το βραβείο ερμηνείας Δημήτρης Χορν, ενώ στα 30 σου βρέθηκες με δικό σου θέατρο. Τυγχάνεις αποδοχής από τους συναδέλφους σου, έχεις σημαντικές συνεργασίες και βραβεύσεις στο ενεργητικό σου, έχει ήδη παίξει σε Εθνικό Θέατρο, Εθνική Λυρική Σκηνή, Επίδαυρο… Σημαντικές κατακτησεις από πολύ νωρίς. Είχες ποτέ φανταστεί αυτή την εξέλιξη και πού την αποδίδεις; Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σου;

Δεν την είχα φανταστεί. Την είχα βεβαίως ονειρευτεί. Από τη στιγμή που τελείωσα το σχολείο, η Τέχνη της υποκριτικής έγινε η ζωή μου. Δούλευα εμμονικά σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας. Ο ηθοποιoί, όπως και κάθε τεχνίτης, εξελίσσονται μόνο μέσα από τις ατέλειωτες ώρες που μελετούν και ερευνούν την Τέχνη τους. Όλα τα τριγύρω εμένα μου φαίνονται περιφερειακά και συχνά ανώφελα. Ποτέ συνεπώς δεν βάζω άλλο στόχο πέρα από αυτόν: Να συνεχίσω να εμβαθύνω στην Τέχνη μου και να εξελίσσομαι μέσα σε αυτήν και παράλληλα με αυτήν.

Τι σε οδήγησε στο θέατρο; Σε αυτά τα δέκα και χρόνια στο επάγγελμα, ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά κι αντίστοιχα η μεγαλύτερη απογοήτευση που έχεις βιώσει;

Είμαι άνθρωπος των άκρων. Με γοητεύουν τα άκρα και ένα κομμάτι μου έλκεται από αυτά σαν υπνωτισμένο. Νομίζω μπήκα στο θέατρο εξαιτίας κάποιου μηχανισμού επιβίωσης. Και το θέατρο μου έσωσε τη ζωή. Χωρίς αυτό αναγνωρίζω σοβαρές πιθανότητες να με είχε ήδη καταπιεί κάποιο άκρο, κάποιο σκοτάδι.

Η μεγαλύτερη χαρά είναι όταν μου μιλάει μετά την παράσταση κάποιος θεατής και βλέπω στα μάτια του ότι κάτι άλλαξε στη ζωή του, ότι του αποκαλύφθηκε κάτι που του προκάλεσε μια εσωτερική μετακίνηση.

Οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου έχουν έρθει από τον εαυτό μου. Όχι σε θέματα απόδοσης ακριβώς. Όταν ανεβαίνω πάνω στην σκηνή θέλω να παίζω για τη ζωή μου, έχω ανάγκη τα πράγματα επί σκηνής να έχουν κόστος, να είναι αληθινά. Όταν διεκπεραιώνω, απογοητεύομαι. Δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου.

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, δάσκαλος, θεατράρχης, ποιητής, dj, τραγουδιστής, performer, αντιπρόεδρος του ΣΕΗ. Είσαι αναμφίβολα μια πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα. Τι άλλο δεν γνωρίζουμε για σένα; Υπάρχει κάτι τελικά που δεν μπορείς να κάνεις;

Μου αρέσει να εκφράζομαι. Ό,τι μου συμβαίνει έχω ανάγκη πάντα κάπου να το διοχετεύσω. Να το γράψω, να το κάνω τραγούδι, να το χορέψω,να το ουρλιάξω, να κατέβω στον δρόμο να το πω. Σημασία έχει να εκφραστεί. Στις υποτιθέμενες εκσυγχρονισμένες κοινωνίες αυτό το δικαίωμα το’ χουν μόνο οι τρελοί και οι καλλιτέχνες. Τους σέβομαι και τους δύο.

Ξεκίνησες την πορεία σου ως μέλος της ομάδας Ιδέα. Τώρα, όντας εκτός αυτής, νιώθεις πιο δυνατός ή σου λείπει αυτού του είδους η “ασφάλεια”;

Το θεώρησα απλώς φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Όσο κάποιος μεγαλώνει, αρχίζει να αντιλαμβάνεται καλύτερα τι χρειάζεται, τι αντέχει, τι αποζητά. Αισθάνομαι μ’ έναν πρωτόγνωρο, για μένα, τρόπο ότι βρίσκομαι στην πιο μεταβατική και ελεύθερη δημιουργικά περίοδο της ζωής μου.

Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τα συνδικαλιστικά στον χώρο σου; Πιστεύεις ότι μετά τη φυλάκιση των Φιλιππίδη-Λιγνάδη επήλθε εξυγίανση ή είναι μακρύς ο δρόμος ακόμα;

Δεν ήταν αυθόρμητη η απόφασή μου. Η συγκυρία της πανδημίας και η κατάφωρη απαξίωση του Πολιτισμού από την κυβέρνηση μάς έφερε κοντά με συναδέλφους που θαυμάζω και εκτιμώ κι έτσι αποφασίσαμε να μπούμε δυναμικά στη διοίκηση του σωματείου μας. Είναι αυστηρά ομαδικό αυτό το άθλημα, έχω λαμπρούς συναθλητές και νομίζω ότι τα πηγαίνουμε καλά.

Δύο εγκληματίες πίσω απ’ τα σίδερα δε φέρνουν την Άνοιξη. Ο δρόμος δεν ξέρω αν είναι μακρύς, καθώς είναι ταυτόχρονα και επείγων, είναι όμως σίγουρα κακοτράχαλος και απαιτεί συσπείρωση και αγώνα και μαζικότητα. Ξέρεις, σε μια τόσο αγκυλωμένη πατριαρχική κοινωνική δομή, όπως η ελληνική, που έχει μάθει να λειτουργεί με αφεντικά, ματσίλα, εξουσία και νταβατζιλίκι, οι ρήξεις που απαιτούνται για να απεγκλωβιστούμε είναι ζωτικές και τελεσίδικες. Απαιτείται απ’ όλους μας μια οξύτατη πολιτική επαγρύπνηση, ώστε τέτοια φαινόμενα να τσακίζονται πριν καν γεννηθούν

Έχεις πει ότι τα όσα αποκαλύφθηκαν στον χώρο του θεάτρου, είναι πρωτίστως πολιτικά κι έπειτα κοινωνικά εγκλήματα.

Μα οποιοδήποτε κοινωνικό ζήτημα είναι πάντοτε αποτέλεσμα κάποιας πολιτικής. Και πολύ με τρομάζει η επίμονη τάση των τελευταίων δεκαετιών να διαχωριστούν με στεγανά. Δεν είναι η ξέφρενη εγκληματική πατριαρχία, που κακοποιεί και σκοτώνει, πολιτικό ζήτημα; Δεν είναι πολιτικό ζήτημα τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων; Μήπως το μικροαστικό νοικοκυραίικο βδέλυγμα που κληρονομήσαμε δεν είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης πολιτικής; Ο ρατσισμός; Ο φασισμός;

Φυσικά όμως πλέον τα διαχωρίζουνε, γιατί αλλιώς πώς θα μπορούσαν αυτοί οι ίδιοι να αγκαλιάσουν επικοινωνιακά το metoo, το Pride, την καταδίκη της Χρυσής Αυγής και τόσα άλλα…

Ποια άλλα σημαντικά προβλήματα αντιμετωπίζετε ως κλάδος; Από την Πολιτεία υπάρχει στήριξη;

Οι εργασιακές παθογένειες του κλάδου είναι πολλές και σοβαρές. Στην πλειονότητά τους εντοπίζονται στη μνημονιακή εποχή και στην κατάρρευση των συλλογικών συμβάσεων. Έκτοτε επικρατεί απόλυτη ελαστικότητα στις εργασιακές σχέσεις, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτη εργασία, αμοιβή με ποσοστά, ένσημα με την ώρα κ.ο.κ.

Η Πολιτεία εδώ και δεκαετίες θεωρεί ότι κάποιες ελάχιστες και αναιμικές επιχορηγήσεις κάθε χρόνο αποτελούν πολιτισμική πολιτική. Αυτό δεν είναι απλώς φαιδρό, αλλά και επικίνδυνο. Διότι μια χώρα που δεν επενδύει στον σύγχρονο πολιτισμό της καταλήγει νομοτελειακά σκοτεινή, σφιγμένη και καταστροφικά εσωστρεφής.

Τολμάς και λες τη γνώμη σου για την παρούσα κυβέρνηση και τις πολιτικές της ανοιχτά. Δεν φοβάσαι τις ενδεχόμενες συνέπειες;

Για κάθε κυβέρνηση λέω ανοιχτά τη γνώμη μου. Και αυτό σκοπεύω να συνεχίσω να κάνω. Το θεωρώ αυτονόητο. Δε θεωρώ ότι κάνω κάτι τόσο επαναστατικό, ώστε να φοβηθώ τις οποιεσδήποτε συνέπειες. Ομολογουμένως με την παρούσα κυβέρνηση ίσως ο λόγος μου να απέκτησε μια παραπάνω οξύτητα. Κι αυτό διότι θεωρώ οτί έχει καταφέρει να συγκεντρώσει πολλά επικίνδυνα χαρακτηριστικά.

Ισχυρά φασίζοντα ρεύματα, αδυσώπητη έλλειψη ενσυναίσθησης και ανθρωπιάς, μια χρεοκοπημένη ιδεολογικά εκδοχή άγριου νεοφιλελευθερισμού, αντισυνταγματικές συμπεριφόρες, κακογουστιά και αρχαιολαγνεία ανατριχιαστική, ιμιτασιόν φτηνός μακιαβελισμός, προσφυγόπουλα που αφήνονται να πνιγούν στο Αιγαίο και δεν θα μάθουμε ποτέ τ’ όνομα τους, προσφυγόπουλα που μαθαίνουμε το όνομά τους επειδή κυβερνητικός βουλευτής δημοσιεύει λίστα με τα ονόματά τους, σαν να καλεί σε πογκρόμ, και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Τέτοια πράγματα. Που προκαλούν δικαιολoγημένη οργή και πόνο.

Συχνά μέσα από τα social media σου εκφράζεις την απογοήτευσή σου για τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να ζήσεις σε άλλη χώρα;

Είναι αναγκαίο για μένα να είμαι σ’ αυτή τη χώρα και να κάνω θέατρο εδώ, στη χώρα που μεγάλωσα, ερωτεύτηκα, γέλασα, μέθυσα, κατέβηκα σε πορείες, πόνεσα, έφαγα ξύλο, απογοητεύτηκα. Υπάρχει εδώ ένας ψυχικός δεσμός, καθόλου πατριωτικός, αλλά ουσιαστικά ισχυρός, που αποτελεί κινητήριο δύναμη για την τέχνη και τη ζωή μου. Κατά τ’ άλλα, έστω και ένα μικρό λιθαράκι αν μπορέσω κάποτε να βάλω για μια αλλαγή σ’ αυτή τη θλιβερή χώρα, θα ‘μαι ευτυχής.

Δεν σε βλέπουμε στην τηλεόραση. Επιλογή;

Όλες μου οι επιλογές ως τώρα στη δουλειά έχουν ως κριτήρια τους ανθρώπους και τις συνθήκες. Έχω δουλέψει στην τηλεόραση με ανθρώπους που ήθελα να δουλέψω και σε ώριμες και δημιουργικές συνθήκες. Και είμαι ανοιχτός φυσικά στο ενδεχόμενο να το ξανακάνω, όταν αυτά συγκλίνουν.

Αποφεύγεις συνειδητά την υπερέκθεση; Οι εμφανίσεις σου στα ΜΜΕ και οι συνεντεύξεις σου είναι σπάνιες.

Δεν αισθάνομαι συχνά ότι έχω κάτι καινούριο να πω. Κι απ’ το να αναμασάω συνεχώς τα ίδια, προτιμώ να το αποφεύγω.

Έχουμε συνηθίσει ανθρώπους μεγαλύτερους ηλικιακά στον ρόλο του δασκάλου, λόγω εμπειρίας. Δεδομένου ότι εδώ και λίγα χρόνια παραδίδεις σεμινάρια υποκριτικής, θεωρείς ότι αυτό είναι ένα παρωχημένο στερεότυπο;

Η δουλειά του δασκάλου δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με δύο βασικές κατά τη γνώμη μου προϋποθέσεις: Καταρχάς κάποιος να κατέχει σε βάθος το αντικείμενό του και να μη σταματάει ποτέ την έρευνά του σε αυτό. Και κατά δεύτερον, να διαμορφώνει μια παιδαγωγική συμπεριφορά που θα κάνει όλους τους μαθητές ανεξαιρέτως να αισθάνονται ασφαλείς και αποδεκτοί. Εγώ προσπαθώ σκληρά να είμαι απολύτως συνεπής στα παραπάνω.

Φαντάζομαι αν σε ρωτούσαν στα 20 σου πώς πιστεύεις ότι θα είναι η επόμενη δεκαετία, δεν θα μπορούσες να προβλεψεις όλα όσα εχεις καταφέρει ως τώρα. Μες τα επόμενα δέκα χρόνια τι θα ήθελες να πετύχεις;

Δε θεωρώ ότι έχω καταφέρει κάτι ιδιαίτερο. Όλο αυτό το κόλπο της ανάβασης και της κατάκτησης και των στόχων το βρίσκω εντελώς απάνθρωπο και άκρως καπιταλιστικό. Προσπαθώ να αποφεύγω αυτή την παγίδα. Δε θέλω να γεράσω και να σκέφτομαι “πέτυχα εκείνο, πέτυχα το άλλο, αλλά δεν πέτυχα αυτό και ίσως έχω χρόνο ακόμα πριν πεθάνω να το πετύχω”. Έτσι καταλήγουν οι άνθρωποι μηχανές αυτοεκπλήρωσης, ώσπου μπαίνουν στο χώμα και τελειώνει η ιστορία. Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που θέλουν να πεθάνουν στο σανίδι για να καταφέρουν και κάτι ακόμα.

Στα επόμενα δέκα χρόνια θα’ θελα να συνεχίσω να ερευνώ την Τέχνη μου, να την εξασκώ με συνέπεια, να τη διδάσκω, τέτοια πράγματα. Και ταυτόχρονα να βρίσκω όλο και περισσότερο χρόνο για τη ζωή μου.

Έχεις όνειρα που δεν έχουν γίνει ακόμα πραγματικότητα;

Ε βέβαια. Πολλά. Τα όνειρα ήταν πάντα για μένα μονάδα μέτρησης του θάρρους μου απέναντι σ’ αυτό τον κόσμο.

Με ποιον συνάδελφό σου θα ήθελες να συνεργαστείς και με ποιον ρόλο να αναμετρηθείς;

Δούλεψα στο παρελθόν με τον Χάρη Φραγκούλη, άλλα για πολύ λίγο, μόνο για τις παραστάσεις των «Ορνίθων» του Καραθάνου στη Νέα Υόρκη το ‘18. Θα ‘θελα να ξαναδουλέψουμε μαζί. Έχει κάτι σπάνιο, μια ιερή τρέλα και μάλιστα αδιαπραγμάτευτη. Έχει σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης πράγματα που λείπουν από μένα, που τα θαυμάζω.

Δεν σκέφτομαι τα πράγματα με όρους καριέρας ή πρωταγωνιστικών ρόλων. Θέλω να αναμετριέμαι με συνανθρώπους μου, με γόνιμες συνθήκες, με κείμενα σημαντικά. Μ’ αυτή την έννοια δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο ρόλο-απωθημένο.

Σου αρέσει να συνεργάζεσαι με νέους ανθρώπους ή προτιμάς την ασφάλεια των σταθερών συνεργασιών;

Μου αρέσουν και τα δύο. Και είναι εξίσου σημαντικά για την ισορροπία μου.

Τετάρτη χρονιά για τους “Κάτω από τα αστέρια”. Πού οφείλεται για σένα αυτή η μεγάλη επιτυχία;

Πιθανόν στο έργο και στον τρόπο που αντιμετώπιστηκε. Το έργο μάς αφορά όλους. Ο έρωτας και ο χαμός του μάς συγκινεί όλους. Βρίσκεται κάπου μέσα μας αποθηκευμένος και μέσα στη σαθρή και εκλογικευμένη εποχή που διανύουμε είναι και το μόνο που μας κρατάει κάπως ζωντανούς, ζωώδεις, πραγματικούς. Το έργο το αντιμετωπίσαμε στα ίσια, χωρίς σκηνοθετίλες και φιοριτούρες και ευρήματα. Δεν του πάνε. Και ο κόσμος φαίνεται πως το εκτίμησε αυτό.

Μίλησε μας για τη συμμετοχή σου στη νέα ταινία του Γιάννη Σμαραγδή για τη ζωή του Καποδίστρια.

Δεν ξέρω τι να σας πω. Είναι νωρίς ακόμη. Τα γυρίσματα ξεκινούν σε περίπου πέντε μήνες. Ανυπομονώ και είμαι ενθουσιαμένος. Είμαι στη φάση που συζητάμε πολύ με τον Γιάννη Σμαραγδή, με τον Μιχάλη Σαράντη, διαβάζω, βλέπω ταινίες και ντοκιμαντέρ, ψάχνω κείμενα για τον Καποδίστρια, αυτόν τον τόσο σπουδαίο και μυστήριο άνθρωπο. Βρίσκομαι σ’ αυτή την ήσυχη και δημιουργική διαδικασία.

Με ποια κριτήρια λες «ναι» σε μια επαγγελματική πρόταση; Είσαι άνθρωπος του ενστίκτου; Σε επηρεάζουν οι κριτικές; Οι τελευταίες ταινίες του Σμαραγδή (“Καζαντζάκης” και “Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι”) δεν είχαν τύχει καλών κριτικών. Σε προβλημάτισε αυτό;

Αν ήταν να αποτελούσαν κριτήριο για το αν θα επιλέξουμε μια δουλειά οι κριτικές θα ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα και βαθιά μπερδεμένα. Όπως είπα και πριν, για μένα κριτήριο είναι οι άνθρωποι και οι συνθήκες. Και τα δύο εκπληρώνονται απόλυτα σ’ αυτή τη δουλειά. Από ‘κει και πέρα δε με προβλημάτισε τίποτα άλλο. Έρχεται σε μια ιδάνικη στιγμή για μένα αυτή η δουλειά και είμαι χαρούμενος.

Φοβάσαι την αποτυχία ή τη θεωρείς απλά μέρος του ταξιδιού;

Την επιτυχία φοβάμαι. Την αποτυχία την ξέρω. Στις πρόβες αποτυγχάνω κάθε μέρα. Και στις παραστάσεις συχνά. Όταν αυτό σταματήσει, θα αρχίσω να φοβάμαι πολύ. Ότι βρήκα μανιέρα, ότι βολεύτηκα, ότι λιμνάζω.

Έχεις επαγγελματική ανασφάλεια ή φόβο; Αν κάποια στιγμή τα πράγματα πάψουν να πηγαίνουν καλά, έχεις plan b;

Φυσικά και έχω. Κι απ’ τα δύο. Αυτό όμως δε νομίζω ότι έχει να κάνει με το αν χτυπάει το τηλέφωνο ή με το αν ξέρω πως θα ’χω δουλειά η όχι μετά από έξι μήνες. Το βιώνω πλέον κάπως υπαρξιακά. Επίσης φοβάμαι τον συμβιβασμό και τον ξορκίζω. Για μένα αυτή η τέχνη είναι πυρηνική, είναι πολύτιμη. Αν την εξευτελίσω ή την εργαλειοποιήσω ή την προδώσω το ψυχικό κόστος θα είναι αβάσταχτο. Δε μ’ ενδιαφέρει να γίνω πλούσιος. Συνεπώς όχι, δεν έχω plan b. Θα συνεχίζω να αγωνίζομαι για ένα ακέραιο plan a, όπως το ονειρευόμουν όταν ήμουν παιδί.

Σε ποιο remake ταινίας του παλιού ελληνικού σινεμά θα ήθελες να πρωταγωνιστήσεις;

Δεν είμαι απ’ αυτούς που ξέρουν τις παλιές ελληνικές ταινίες καλά. Ό,τι θυμάμαι από παιδί που έπαιζαν στην τηλεόραση και άρεσαν στις γιαγιάδες μου και τις βλέπαμε. Έκτοτε δεν έχω βάλει κάποια να την ξαναδώ ας πούμε. Ο αγαπημένος της γιαγιάς μου ήταν ο Χρόνης Εξαρχάκος. Και ‘γω τον βρίσκω ιδιοφυώς αστείο. Οπότε ίσως θα ήθελα να κάνω έναν δικό του ρόλο.

Τι κάνεις όταν δεν δουλεύεις; Έχεις κάποιο χόμπι;

Προσπαθώ χρόνια να μάθω κιθάρα, κάτι καταφέρνω σιγά σιγά. Ξεκίνησα και πιάνο μέσα στην καραντίνα. Μου αρέσει πολύ να διαβάζω, με ηρεμεί. Πηγαίνω μεγάλες βόλτες με τον αγαπημένο μου σκυλάκο. Γράφω όλο και σπανιότερα. Γυμνάζομαι αρκετά. Προσέχω τον εαυτό μου όλο και περισσότερο. Είναι ένα χόμπι κι αυτό.

Τι περιλαμβάνουν τα μελλοντικά σου σχέδια;

Μέσα στην καραντινά διάφορες ιδέες ωρίμασαν μέσα μου. Η πρώτη που αποφάσισα να πραγματοποιήσω είναι ένας προσωπικός δίσκος με τα τραγούδια μου. Έχω ήδη ξεκινήσει την προετοιμασία, ώστε να συμβεί εύχομαι μέσα στη σεζόν. Το άλλο που έχει ξεκινήσει να παίρνει μια πρωτόλεια μορφή είναι ένα πρωτότυπο musical που συνθέτουμε με έναν φίλο συγγραφέα και έναν υπέροχο νέο μουσικό. Άπο σχέδια άλλο τίποτα!