Οι φετινές συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου σου έδιναν την αίσθηση πως οι ακροατές-θεατές απαντούσαν σε διάφορα ερωτήματα που τίθενται τα τελευταία χρόνια περί του πώς η τέχνη σήμερα και, εν προκειμένω, η μουσική και τα τραγούδια περιγράφουν κι εκφράζουν τις ανάγκες των ανθρώπων και δη των νέων, τους προβληματισμούς τους και τις αγωνίες τους.
«Στον χώρο υπήρχαν φοιτητές, οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένοι. Φοβήθηκα για τον κόσμο που προσπάθησε να διαφύγει, φοβήθηκα να μην υπάρξουν θύματα».
«Ανεξήγητα και απροσδόκητα, μόλις τελείωσε η «Ουρά του αλόγου», γύρισα προς τους μουσικούς και τους είπα «ως εδώ, στοπ!». Να φανταστείτε ότι ξαφνιάστηκα και γω ο ίδιος μ’ αυτή μου την ενέργεια».
Χιλιάδες φωνές ενώθηκαν και τραγούδησαν με παλμό το γνωστό τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, «Πεχλιβάνης»
«Η γνώση είναι προσωπική επιλογή και πορεία του καθενός και μπορεί να την αποκτήσει και μόνος του (…) χωρίς υποτιθέμενες βιβλιοθήκες».
Την ίδια ώρα φοιτητές συνεχίζουν τον αγώνα τους ενάντια στην εγκατάσταση της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας.
«Δεν περίμενα ποτέ ότι το 2022 στην Ελλάδα, ένας συνάνθρωπός μου οδηγείται -από τη μνησικακία της πολιτείας- στο θάνατο γιατί ζητάει ισονομία»
«Αρκετοί από αυτούς που έρχονται στις συναυλίες μας, θέλουν να βιώσουν αυτό που, πολύ εύστοχα, ένας φίλος ονόμασε “ριζοσπαστική χαρά”».
Συναυλίες, θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις βοούν από την αγανάκτηση για την αποφυλάκιση του καταδικασμένου για δύο βιασμούς ανηλίκων.
«Ειδικά τα τελευταία χρόνια με τον κορονοϊό βρήκε το σύστημα το ολιγαρχικό που μας κυβερνά, πολύ χώρο να κάνει μεταπτυχιακό στην καταπίεση και στη αυθαιρεσία».
Ο σπουδαίος τραγουδοποιός Θανάσης Παπακωνσταντίνου παίρνει θέση για όσα συμβαίνουν στη χώρα σήμερα.
«Δύο κομβικές περιπτώσεις απανθρωπιάς που λέρωσαν την ζωή μας τον τελευταίο καιρό, σ’ αυτήν τη χώρα. Η μία, είναι η περίπτωση της δολοφονίας-λιντσαρίσματος του Ζακ Κωστόπουλου και η άλλη, η περίπτωση του πρόσφυγα Macky Diabate»
