Είναι ρεαλιστικό το σενάριο κυβέρνησης «ειδικού σκοπού»;
Το σενάριο αυτό δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν ως σκέψη, πόσο μάλλον να πέσει στο τραπέζι δημόσια ως μία μεσοβέζικη πρόταση συνεργασίας μετά την κάλπη.
Μετά την «Αλλαγή», μία ακόμη λέξη του παρελθόντος έρχεται για να παίξει το ρόλο της ως καταλύτης στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Η λέξη αυτή είναι η «κάθαρση», με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να φέρνει μία νέα διάσταση στην πολιτική αναμέτρηση.
Στη χθεσινή διακαναλική συνέντευξη Τύπου, ο Αλέξης Τσίπρας, όταν ρωτήθηκε για την πιθανότητα σχηματισμού μιας βραχύβιας κυβέρνησης συνεργασίας με σκοπό «να αποκαταστήσει το κράτος Δικαίου», δεν απέκλεισε κάτι τέτοιο να συζητηθεί την επομένη των εκλογών.
Για πρώτη φορά ακούμε δημόσια κάτι τέτοιο κι όπως είναι φυσικό δίνει μία νέα διάσταση στην εκλογική αναμέτρηση. Το σενάριο αφορά πρωτίστως την περίπτωση που ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να τα βρουν ή δεν φτάνουν τα ποσοστά τους για να σχηματίσουν κυβέρνηση πλειοψηφίας και συμφωνούν να διαμορφώσουν μία κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» με τρίτο πρόσωπο για πρωθυπουργό και αποστολή την αποκατάσταση του κράτους δικαίου. Το ΠΑΣΟΚ είναι αρνητικό σε μία τέτοια εξέλιξη και αντιπροτείνει την επομένη των εκλογών να συστηθεί εκ νέου εξεταστική επιτροπή στη Βουλή, χωρίς την «καταχρηστική χρήση του απορρήτου», όπως σημειώνει.
Την ίδια στιγμή, πληθαίνουν οι (εσωκομματικές) φωνές που πιέζουν Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη να έρθουν εγγύτερα και να διαμορφώσουν έναν μίνιμουμ προγραμματικό πλαίσιο ώστε να διαμορφωθεί μία νέα δυναμική ενόψει της Κυριακής, μία νέα δυναμική που θα μπορούσε να «τραβήξει» δημοσκοπικά προς τα πάνω και τα δύο κόμματα, ικανοποιώντας τους (πολλούς) εκλογείς που θέλουν μία τέτοια εξέλιξη για τις δύο πολιτικές παρατάξεις.
Ένας από τους βασικούς λόγους που ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ δεν έχουν οικοδομήσει σταθερούς διαύλους επικοινωνίας όλο αυτό το διάστημα είναι το γεγονός ότι αμφότερες οι παρατάξεις, κινούμενες λίγο-πολύ στην ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων, επιδιώκουν να κερδίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκλογική στήριξη, αφήνοντας για μετά τις όποιες πιθανότητες μετεκλογικής συνεννόησης. Τέτοιες πρακτικές και στρατηγικές ακολουθούνται και σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις σε ευρωπαϊκά κράτη, ιδιαίτερα από όμορα ιδεολογικά πολιτικά σχήματα, ωστόσο τώρα, στις φετινές εκλογές, το πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο, δεν αφήνει περιθώρια για τέτοιες «ντρίμπλες».
ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, ακόμα και το ΜέΡΑ25, αν θέλουν να διαμορφώσουν από κοινού δυναμική νίκης στη βάση συνεργασίας, δεν μπορούν να περιμένουν για το μετά, ακόμα κι αν τα ποσοστά τους αυξηθούν τις τελευταίες μέρες πριν την κάλπη λόγω συσπείρωσης. Και πάλι δεν αρκούν για να ανατρέψουν τους πολιτικούς συσχετισμούς και να βγάλουν τη ΝΔ από το κάδρο της διεκδίκησης της νίκης τόσο στην πρώτη, όσο και στη δεύτερη κάλπη. Το πολιτικό σκηνικό που αναπτύσσεται μπροστά μας δεν αφήνει περιθώρια για ήξεις αφήξεις, με το σώμα των αναποφάσιστων, και ιδιαίτερα των νεότερων ηλικιακά ψηφοφόρων, να έχει «αλλεργία» σε κινήσεις αντιπερισπασμού και σε θολές προτάσεις.
Το σενάριο κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν ως σκέψη, πόσο μάλλον να πέσει στο τραπέζι δημόσια ως ένα ακόμη σενάριο μετά την κάλπη. Καθαρές κουβέντες και θέσεις χρειάζονται, γιατί όσο μεγαλώνει η παλέτα των επιλογών, τόσο χαλαρώνει η ψήφος κι «αδυνατίζει» η πιθανότητα της πολιτικής ανατροπής.
