Εσείς εμπιστεύεστε τον κ. Ντογιάκο;
Αρχίζουμε και μοιάζουμε πολύ με το τέρας κι αν δεν συνειδητοποιήσουμε ως πολίτες τι ακριβώς συμβαίνει, τι ακριβώς «παίζεται» μπροστά στα μάτια μας, θα βρεθούμε σε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις.
Ο κ. Ντογιάκος διορίστηκε από την κυβέρνηση στη σημερινή του θέση ένα χρόνο πριν συνταξιοδοτηθεί. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι ο κ. Μητσότακης εκτίμησε τις επαγγελματικές αρετές και το θεσμικό κύρος του κ. Ντογιάκου για να του εμπιστευτεί το νευραλγικό πόστο του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, του ανώτατου διοικητικού οργάνου της χώρας.
Κάποιος άλλος όμως θα μπορούσε να σκεφτεί ότι ο πρωθυπουργός τοποθέτησε τον δικαστή σε αυτό το πόστο για να θολώσει, να προστατέψει, να στρέψει αλλού την κουβέντα σε σοβαρά ζητήματα θεσμικής φύσης που θα προέκυπταν, όπως επιχειρείται να συμβεί τώρα με το σκάνδαλο των υποκλοπών.
Όποιο από τα παραπάνω κι αν ισχύει, είναι γεγονός ότι ο κ. Ντογιάκος, όταν ξεκίνησε το «τσουνάμι» των αποκαλύψεων για τις υποκλοπές, διέταξε έρευνα για το πώς αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο και ποιοί έκαναν τις διαρροές, όχι για την ουσία της υπόθεσης, ότι δηλαδή υπήρξαν (και συνεχίζονται;) παράνομες, εξωθεσμικές παρακολουθήσεις κινητών τηλεφώνων πολιτικών, δημοσιογράφων και πολιτών. Ο κ. Ντογιάκος απείλησε μάλιστα με καθείρξεις, ενώ τώρα προχωρά ένα βήμα παραπέρα και επιχειρεί να διερμηνεύσει τον νόμο που κατασκεύασε η κυβέρνηση με στόχο τη συγκάλυψη του σκανδάλου. Έμμεσα επικαλείται την αυθεντία του, όπως κάνει άλλωστε και η κυβέρνηση, για να ανατρέψει τη θέση, το ρόλο και την αξιοπιστία της ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ).
Έχουμε ξαναδεί έναν ανώτατο εισαγγελικό λειτουργό σε κράτος-μέλος της ΕΕ να λειτουργεί με αυτόν τρόπο και να συμμετέχει σε μία τέτοια ενορχηστρωμένη ενέργεια αμφισβήτησης της ανεξαρτησίας μίας αντίστοιχης ευρωπαϊκής ΑΔΑΕ, παρεμποδίζοντας ευθέως την έρευνά της; Δεν είμαστε βέβαιοι για την απάντηση, ωστόσο αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι τέτοιες πρακτικές απαντώνται σε αυταρχικά καθεστώτα, εκεί όπου η δικαστική εξουσία λειτουργεί ως (παρα)θεσμικός βραχίονας της πολιτικής εξουσίας.
Αρχίζουμε και μοιάζουμε πολύ με το τέρας κι αν δεν κάνουμε κάτι, αν δεν συνειδητοποιήσουμε ως πολίτες τι ακριβώς συμβαίνει, τι ακριβώς «παίζεται» μπροστά στα μάτια μας, θα βρεθούμε σε πολύ επικίνδυνες καταστάσεις – πολιτικές και θεσμικές, και κατά συνεπεία κοινωνικές.
