Ο Δεκέμβρης του 2008 με τα μάτια του σήμερα 

Όσο απομακρυνόμαστε από τον Δεκέμβρη του 2008 τόσο καθαρίζει η μεγάλη εικόνα στο μυαλό. Πολλοί μίλησαν για μια εξέγερση, για ένα μπάχαλο, για ένα ξέσπασμα της νεολαίας. Λέξεις που μάλλον δεν αποτυπώνουν την κατάσταση όπως ήταν τελικά τότε, αλλά κι όπως διαμορφώνεται σήμερα με το βάρος του χρόνου να μετρά διαφορετικά στην προσωπική και συλλογική αξιολόγηση.

Οι λέξεις έχουν μεγάλη σημασία και μάλλον αυτό που συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008 ήταν το απόσταγμα μιας συσσωρευμένης κοινωνικής απογοήτευσης που βρήκε πρόσκαιρη διέξοδο στην δολοφονία ενός παιδιού από όπλο αστυνομικού. Μια δολοφονία που βρέθηκε στο προσκήνιο της διεθνούς ειδησεογραφίας, τη στιγμή που κατασκευαζόταν στη χώρα μία νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα.

Η βία και η οργή του Δεκέμβρη μετουσιώθηκε σε μια εκλογική μετατόπιση που ενισχύθηκε με την κρίση χρέους και τα μνημόνια, φέρνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε τροχιά εξουσίας. Η ριζοσπαστικοποίηση σε ιδέες δυνάμωσε, νέα πολιτικά πρόσωπα ξεπήδησαν, ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας βγήκε μπροστά, δυναμικά, κάποιες φορές άτσαλα, αλλά σε κάθε περίπτωση ζήτησε και διεκδίκησε μία νέα πραγματικότητα.

Ο Δεκέμβρης του 2008 κατάφερε να θρυμματίσει κάθε βεβαιότητα, να διαρρήξει το πέπλο της «κανονικότητας» και να αποκαλύψει πτυχές της δεκαετίας που ακολούθησε. Η δεκαετία αυτή έκλεισε με την έξοδο από τα μνημόνια, όχι όμως με την έξοδο από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και των πολιτών, που συνεχίζουν και σήμερα να βαθαίνουν.

Τώρα, δεκαπέντε χρόνια μετά από εκείνες τις ταραγμένες μέρες, η πολιτική κατάσταση στη χώρα μοιάζει να έχει μπει σε νέες ράγες, όχι απαραίτητα καλύτερες από τις προηγούμενες. Η πολυδιάσπαση της αριστεράς γεννά προβληματισμό, δείχνει όμως και τα όρια δράσεις ενός μοντέλου διαχείρισης και πολιτικής. Πολλά πρέπει να αλλάξουν και δεν είναι απαραίτητο ότι νέα κόμματα και νέα σχήματα μπορούν να δώσουν πνοή και να εμπνεύσουν. Τα ερωτήματα του πολιτικού χώρου είναι μεγαλύτερα και είναι περισσότερο στρατηγικής φύσης: Τι μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες; Υπάρχει βιώσιμη, ρεαλιστική, εναλλακτική πρόταση; Σε ποιες προκλήσεις έχει και σε ποιες δεν έχει απάντηση η αριστερά;

Γράφτηκε πολύ τα προηγούμενα χρόνια, ειδικά μέσα στα μνημόνια, για τη «χαμένη γενιά»της κρίσης. Δεν υπάρχει χαμένη γενιά, υπάρχει η γενιά που μάχεται και προσπαθεί να αναπτυχθεί μέσα σε μεγάλα εμπόδια και συνεχείς κρίσεις. Αυτή η γενιά δίνει αγώνες σήμερα και θα συνεχίζει να δίνει αγώνες για ένα καλύτερο αύριο. Τα επόμενα χρόνια θα φανεί κατά πόσο αυτή η γενιά κατάφερε να αναδιαμορφώσει την κοινωνική πραγματικότητα, να θέσει νέες συλλογικές προτεραιότητες ποια επίδικα έθεσε, τι διεκδικεί και τι θέλει να αλλάξει στη σημερινή Ελλάδα.