Στέκεται η δικαιοσύνη στο ύψος των περιστάσεων;

Πριν από λίγο ο Κωνσταντίνος Πλεύρης χαιρέτισε για ακόμη μία φορά ναζιστικά μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου κατά τη διάρκεια της δίκης της Χρυσής Αυγής, κρατώντας μάλιστα κι ένα βιβλίο του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά.

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο συνήγορος της εγκληματικής οργάνωσης είχε και πάλι προχωρήσει σε ανάλογο χαιρετισμό, κοιτώντας μάλιστα τη Μάγδα Φύσσα στα μάτια, σε μία ενέργεια απανθρωπιάς κι απύθμενου μίσους. Αυτό άλλωστε γεννά ο φασισμός και ο ναζισμός: Απανθρωπιά, μίσος, διχασμό, ανοσιουργήματα. Το γνωρίζουμε.

Αυτό όμως που δεν γνωρίζουμε είναι γιατί η δικαιοσύνη, οι δικαστές δηλαδή για να είμαστε συγκεκριμένοι, σε πολλές περιπτώσεις, όταν τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν πάνω σε υποθέσεις με «πολιτική αναφορά», και μάλιστα όταν η πολιτική αναφορά συνδέεται με μία συγκεκριμένη πλευρά του πολιτικού φάσματος (τη δεξιά) ή έχει διαστάσεις που αφορούν και την κατασταλτική λειτουργία του κρατικού μηχανισμού (αστυνομία), λαμβάνουν αποφάσεις που προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα ή, ακόμη χειρότερα, δεν λαμβάνουν αποφάσεις, αφήνοντας σημαίνουσες υποθέσεις γεμάτες έντονα θολά σημεία.

Σε πολλές υποθέσεις διακρίνουμε ένα πέπλο αδιαφάνειας κι αποφάσεις που ξεφεύγουν από τις κοινές αντιλήψεις περί δημοκρατίας και δικαίου, όπως τις αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι από εμάς δηλαδή, όπως τις μάθαμε στο σχολείο, στο σπίτι μας, στο φιλικό μας κύκλο, στο πανεπιστήμιο, μέσα από τις ανθρώπινες συναναστροφές, μέσα από τη σχέση μας με το κράτος και τους θεσμούς, την εργασία, αλλά και μέσα από πολλά άλλα πεδία συναναστροφής, όπου άλλοτε υπάρχουν κι άλλοτε δεν υπάρχουν σχέσεις κυριαρχίας και εξουσίας.

Αυτή η αντίληψη περί μη απονομής της δικαιοσύνης αφορά μία σειρά υποθέσεων του τελευταίου διαστήματος, των τελευταίων, λίγων ετών. Θα μάθουμε άραγε ποτέ τα ονόματα όσων κακοποίησαν το 12χρονο κορίτσι στον Κολωνό; Ποιοι κρύβονται από πίσω και ποιος είχε στήσει το κύκλωμα παιδοβιαστών και μαστροπών; Θα μάθουμε πως λέγεται ο οδηγός της βουλεύτριας της ΝΔ που παρέσυρε και σκότωσε τον Ιάσωνα έξω από τη Βουλή; Θα μάθουμε ποτέ γιατί δεν υπήρχε ο κατάλληλος αριθμός ΜΕΘ και χάθηκαν δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας από κορονοϊό; Θα μάθουμε γιατί κάηκε η βόρεια Εύβοια; Θα μάθουμε γιατί κι από ποιους δολοφονήθηκε ο Γιώργος Καραϊβάζ; Θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς συνέβη με τον Βασίλη Μάγγο; Θα μάθουμε ποτέ τα ονόματα των αστυνομικών που βίασαν τη 19χρονη κοπέλα στο Α.Τ. Ομονοίας κι όλων των συναδέλφων τους που συνηγόρησαν σε αυτό ή έχουν προβεί σε ανάλογες πράξεις και εγκλήματα; Θα μάθουμε ποτέ γιατί η αστυνομία δεν έβρισκε τον καταδικασμένο χρυσαυγίτη Χρήστο Παππά; Θα μάθουμε γιατί ο καταδικασμένος παιδοβιαστής Δημήτρης Λιγνάδης κυκλοφορεί ελεύθερος και επικίνδυνος για την ασφάλεια των παιδιών μας; Θα μάθουμε ποτέ γιατί παρακολουθούνταν κι από ποιους, με εντολή ποιων, οι Θανάσης Κουκάκης και Νίκος Ανδρουλάκης;

Υπάρχει απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα; Κανείς δεν ξέρει, ωστόσο η εμπειρία δείχνει ότι ίσως υπάρξουν, κάπως, κάποτε, κάποιες αποφάσεις ή θα κλείσουν οι φάκελοι των υποθέσεων χωρίς να επέλθει η «κάθαρση». Η ατομική και συλλογική κάθαρση. Η απόδοση δικαιοσύνης που καθιστά μία κοινωνία διαφανή, δίκαιη και εξελισσόμενη. Γιατί όπως οι δικαστές δείχνουν κατ’ επανάληψη ανοχή στο ναζιστικό χαιρετισμό του Πλεύρη (ο οποίος το γνωρίζει και γι’αυτό τον επαναλαμβάνει), με τον ίδιο ακριβώς τρόπο καθυστερεί η διαλεύκανση υποθέσεων που έχουν σημασία όχι μόνο για τους οικείους των θυμάτων ή όσους εμπλέκονται σε αυτές, αλλά για το σύνολο της κοινωνίας.