Κώστας Αρβανίτης στη ROSA: «Οι Έλληνες νέοι αποτελούν τα κύρια θύματα της στεγαστικής κρίσης»

Εργατικός, συνεπής, μαχητικός για τα δίκαια της χώρας και της κοινωνικής πλειοψηφίας, ικανός διπλωμάτης και κρυστάλλινος στις προθέσεις του και την πολιτική του πορεία, ο Κώστας Αρβανίτης είναι ένα πρόσωπο που έχει διαγράψει τη δική του ξεχωριστή πορεία τόσο στην ελληνική μιντιακή και πολιτική σκηνή, όσο και στο Ευρωκοινοβούλιο και τις Βρυξέλλες την τελευταία πενταετία.

Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε απλώνεται όλη η δουλειά και η εμπειρία που αποκόμισε αυτά τα χρόνια στο κέντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων, τους αγώνες που έδωσε ο ίδιος με την ομάδα του και με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα αποτελέσματα του έργου του, το οποίο είναι πλούσιο και στοχευμένο σε πυλώνες που αφορούν τους πολλούς, τους πιο αδύναμους, όσους έχουν βρεθεί στο περιθώριο και στο στόχαστρο οπισθοδρομικών πολιτικών.

Μια συνέντευξη θα λέγαμε απολαυστική, από έναν χειμαρρώδη, όπως το συνηθίζει, Κώστα Αρβανίτη.

Για ποιο λόγο εκτιμάτε ότι οι πολιτικές συνοχής της ΕΕ δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και βλέπουμε τις ανισότητες να βαθαίνουν;

Θίγετε αυτό που μας απασχολεί στον πυρήνα της πολιτικής μας ως ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ., και επίσης διαπερνά οριζόντια τους προσωπικούς μου πολιτικούς προβληματισμούς και τη συνολική μου δραστηριοποίηση στο Ευρωκοινοβούλιο. Πρόκειται για το μεγάλο αγκάθι στην πορεία του ενωσιακού εγχειρήματος, ένα εν πολλοίς άλυτο μέχρι σήμερα ζήτημα, το οποίο υποσκάπτει τα θεμέλια της εμβάθυνσης και της πραγματικής σύγκλισης σε όλα τα επίπεδα: οικονομία, απασχόληση, ανάπτυξη, μισθοί, εκπαίδευση, υγεία, ομαλή λειτουργία αγοράς, δικαιώματα, κράτος δικαίου και κράτος πρόνοιας, λειτουργία θεσμών, κι αυτά μόνο ενδεικτικά.

Από τα ευχολόγια μέχρι τη σκληρή πραγματικότητα, το συμπέρασμα λέει ότι ο «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» και η ποιότητα της καθημερινότητας των Ελλήνων -με αντικειμενικά κριτήρια- δεν μοιάζουν καθόλου με των Γερμανών, των Σουηδών, των Βέλγων, δυστυχώς ακόμη και των Ρουμάνων πλέον. Σημαντικές αποκλίσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών, αποτελούν ομολογία αποτυχίας της κ. Φον ντερ Λάιεν και του επιτελείου της, αλλά και των εθνικών κυβερνήσεων, οι οποίες στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πολύ συχνά εκφράζουν φοβικές αντιλήψεις με κοντόφθαλμο γνώμονα την εσωτερική κατανάλωση, χωρίς μακρόπνοη στόχευση για μια Ένωση κραταιά στο διεθνές σκηνικό, σε μια τόσο κρίσιμη καμπή της ιστορίας.

Γενικώς το χάσμα δεν δείχνει να γεφυρώνεται επαρκώς, αυτό το βιώνουν και το εισπράττουν πολύ αρνητικά οι πολίτες των Κρατών Μελών «δεύτερης ταχύτητας», το ερμηνεύουν ως αδικία και αποτυχία της Ένωσης εις βάρος τους, απογοητεύονται, και αρκετοί από αυτούς στρέφονται σε πολιτικές προτάσεις που προωθούν με διάφορους τρόπους την αποδυνάμωση της Ένωσης χάριν τοπικών εθνικισμών.

Αντιλαμβάνεστε ότι πρόκειται για τεράστιο, ανιστόρητο, και εξαιρετικά επικίνδυνο πισωγύρισμα, καθώς ζούμε την ιστορικά πιο παρατεταμένη ειρηνική περίοδο στην ευρωπαϊκή ήπειρο ακριβώς επειδή επί 80 σχεδόν χρόνια προωθείται -έστω και με προσκόμματα- το όραμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Τα ελλείμματα είναι, δυστυχώς, αρκετά. Εκτός από τους «τοπικισμούς» και τους «επεκτατισμούς ισχύος» των Κρατών Μελών -ιδίως των ισχυρότερων, σημαντικό ρόλο παίζει η ολέθρια επικράτηση ενός στείρου, νεοφιλελεύθερου, και οριακά ιδεοληπτικού δημοσιονομισμού στη κυρίαρχη νοοτροπία της πολιτικής ηγεσίας της Ένωσης εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες.

Ξεχνούν, όμως, ότι η λογική «τα κεφάλαια πάνω από τους ανθρώπους» δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις ιδρυτικές αξίες και αρχές της Ένωσης, που προτάσσουν τη σύγκλιση, την αλληλεγγύη, και τη εξάλειψη κάθε λογής ανισοτήτων. Η ατολμία που δείχνει η Κομισιόν -η οποία λειτουργεί σε γενικές γραμμές ως Κυβέρνηση της Ε.Ε.- να αναλάβει θαρραλέες πολιτικές πρωτοβουλίες ενδυνάμωσης της συνοχής και το έλλειμα ηγεσίας στους κόλπους της επίσης συνευθύνονται για την στασιμότητα.

Αν στην εξίσωση μπει και η ευρωυπονόμευση της ανερχόμενης ακροδεξιάς, αντιλαμβάνεστε ότι το μόνο θεσμικό όργανο που δείχνει να μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων είναι το ευρωκοινοβούλιο, στο οποίο είναι απαραίτητη η ισχυρή νομιμοποίηση σε προοδευτικές φιλευρωπαϊκές δυνάμες.

Ποιο θα ήταν το πρώτο μέτρο που θα μπορούσε να δώσει λύση στη στεγαστική κρίση;

Η πρόσβαση στη στέγαση είναι θεμελιώδες δικαίωμα που κατοχυρώνεται σε επίπεδο ΕΕ στον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη και αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων. Το δικαίωμα, όμως, αυτό βάλλεται από μια διαρκώς επιδεινούμενη στεγαστική κρίση που ταλανίζει την Ευρώπη.

Σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, όλο και περισσότεροι πολίτες δυσκολεύονται να ανταπεξέλθουν στο αυξανόμενο κόστος στέγασης. Παρατηρείται τεράστια αύξηση των τιμών μίσθωσης ακινήτων και του ενεργειακού κόστους, επέλαση της βραχυχρόνιας μίσθωσης, και αύξηση της αστεγίας.

Συνεπώς, η στεγαστική κρίση δεν συνιστά ελληνική ιδιαιτερότητα, ωστόσο οι Έλληνες πολίτες φαίνεται πως και πάλι αναλαμβάνουν δυσανάλογο βάρος σε σχέση με την υπόλοιπη ΕΕ.  Σύμφωνα με τη Eurostat, το 2022 το 9,3% του πληθυσμού της ΕΕ δεν είχε τη δυνατότητα να θερμάνει επαρκώς το σπίτι του. Στην τρίτη χειρότερη θέση των κρατών μελών βρέθηκε η Ελλάδα, με το ποσοστό αυτό να ανέρχεται σε 18,7%. Μιλάμε για ένα στα πέντε νοικοκυριά!

Αναφορικά με το ποσοστό υπερφόρτωσης κόστους στέγασης σε πόλεις και αγροτικές περιοχές τo 2022, η χώρα μας σημείωσε άλλη μια αρνητική πρωτιά, καθώς ο μέσος όρος στην ΕΕ είναι 10,6% για τις πόλεις και 6,6.% για τις αγροτικές περιοχές, με την Ελλάδα να σημειώνει ποσοστό 27,3% και 24.2% αντίστοιχα!

Ακόμη, οι Ελληνίδες και οι Έλληνες φαίνεται να διαθέτουν πολύ μεγαλύτερο μέρος του διαθέσιμου εισοδήματός τους για έξοδα τα οποία αφορούν στη στέγαση και στη συντήρηση των ακινήτων. Στην ΕΕ ο μέσος όρος είναι 19,6% ενώ στην Ελλάδα 34,2%!
Οι Έλληνες νέοι αποτελούν τα κύρια θύματα της στεγαστικής κρίσης, με πολύ μεγάλες συνέπειες στην ουσιαστική χειραφέτηση και την εκκίνηση μιας ανεξάρτητης ζωής ή/και τη δημιουργία οικογένειας.

Η στεγαστική κρίση χρειάζεται πολυπαραγοντική αντιμετώπιση και αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων ευρωπαϊκών εργαλείων για τα οποία έχουμε νομοθετήσει στην Ευρώπη. Τi πρέπει να κάνουμε; Πρέπει καταρχήν να διασφαλίσουμε την καθολικότητα της πρόσβασης σε αξιοπρεπείς συνθήκες στέγασης. Χρειάζεται να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον το οποίο θα ευνοεί τη βελτίωση των συνθηκών στεγαστικής ευημερίας, να νομοθετήσουμε για τη ριζική εξάλειψη της αστεγίας και ουσιαστική θωράκιση των πολιτών από τους κινδύνους της στεγαστικής επισφάλειας, λαμβάνοντας υπόψη ότι το κόστος στέγασης δεν πρέπει να υπερβαίνει το 25% του διαθέσιμου εισοδήματος ενός νοικοκυριού.

Η έκθεση για αξιοπρεπή και οικονομικά προσιτή στέγη για όλους εγκρίθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2021 και καλεί, μεταξύ άλλων, την Επιτροπή να προωθήσει άμεσα νομοθετικές προτάσεις ώστε η στέγαση να αντιμετωπίζεται ως θεμελιώδες δικαίωμα και όχι ως εμπορεύσιμο αγαθό. Πρόκειται για ένα στιβαρό εργαλείο το οποίο πρέπει να αξιοποιηθεί κατά τη διαμόρφωση της εγχώριας στεγαστικής πολιτικής. Εκεί διατυπώνεται και το αίτημα για περισσότερες επενδύσεις σε κοινωνική, δημόσια, ενεργειακά αποδοτική, κατάλληλη και οικονομικά προσιτή στέγαση, πεδίο στο οποίο η χώρα μας όχι απλώς υπολείπεται, αλλά βρίσκεται στο μηδέν.

Το ψήφισμα για την εξάλειψη της αστεγίας μέχρι το 2030, με το οποίο οι Ευρωβουλευτές υποστηρίζουμε τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πλαισίου εθνικών στρατηγικών και καλούμε τις χώρες της ΕΕ να “αποποινικοποιήσουν” την αστεγία και να αξιοποιήσουν όλα τα διαθέσιμα εργαλεία για την αντιμετώπιση του προβλήματος συνιστά ένα ακόμη χρήσιμο εργαλείο.

Αναφορικά με τη μάστιγα της αρρύθμιστης επέκτασης της βραχυχρόνιας μίσθωσης, τον Φεβρουάριο του 2024 ψηφίσαμε στο Ευρωκοινοβούλιο νέους κανόνες για έναν υπεύθυνο και διαφανή τομέα βραχυχρόνιων μισθώσεων, που θα προστατεύει τις πόλεις και τους πολίτες από την αύξηση παράνομων βραχυχρόνιων ενοικιαζόμενων κατοικιών, που δυσκολεύει την εύρεση κατοικίας και εκτοξεύει τα ενοίκια. Ο κανονισμός αυτός θα απαιτεί από τις πλατφόρμες να μοιράζονται τα δεδομένα που συλλέγουν με τις τοπικές αρχές, επιτρέποντάς τους να εφαρμόζουν καλύτερα τους κανόνες για τα τουριστικά ενοικιαζόμενα, ώστε η στέγαση να παραμένει προσβάσιμη για τους κατοίκους.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επιμείνω στον εξαιρετικά σημαντικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει το Νέο Ευρωπαϊκό Μπάουχαουζ, στη σύνταξη του οποίου συνέβαλα με πλήθος τροπολογιών που εγκρίθηκαν στο σύνολό τους. Το Νέο Μπάουχαους, στα χέρια κυβερνήσεων με κοινωνικό προσανατολισμό, μπορεί να λειτουργήσει και ως ένα επιπλέον χρήσιμο εργαλείο αντιμετώπισης της αστεγίας, της στεγαστικής επισφάλειας, της ενεργειακής φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων.

Παραδείγματος χάριν, το ευρωπαϊκό αυτό πρόγραμμα μπορεί να αξιοποιηθεί για τη δημιουργία Τράπεζας Στέγης και Τράπεζας Κοινωνικής κατοικίας. Έτσι, το υπάρχον δημόσιο αλλά και ιδιωτικό αχρησιμοποίητο στεγαστικό απόθεμα μπορεί μετά από ανακαίνιση και ενεργειακή αναβάθμιση -σύμφωνα με τις προϋποθέσεις του προγράμματος- να διατεθεί ως δημόσια ή κοινωνική κατοικία.

Το Νέο Ευρωπαϊκό Μπάουχαουζ προωθεί μια φιλοσοφία προσβάσιμης, οικονομικά προσιτής, συμπεριληπτικής στέγης για όλους, με έμφαση στους νέους, σε ομάδες ευάλωτες στον κοινωνικό αποκλεισμό και πολίτες που μπορεί να μην πληρούν τα εθνικά κριτήρια για στεγαστική βοήθεια αλλά εξακολουθούν να αδυνατούν να αντέξουν το διαρκώς αυξανόμενο στεγαστικό κόστος.
Επομένως, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως τεκμηριωμένα ευρωπαϊκά εργαλεία για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης υπάρχουν. Χρειάζεται, όμως, μια προοδευτική κυβέρνηση με κοινωνικό πρόσημο, πρόθυμη και ικανή να τα αξιοποιήσει στη χάραξη και εφαρμογή της δημόσιας πολιτικής της.

Σύμφωνα με στοιχεία του ευρωβαρόμετρου και της Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Έρευνας (ΕΚΕ), η ελληνική κοινωνία είναι διαχρονικά μια από τις πιο σφοδρές στην κριτική της απέναντι στη μετανάστευση. Γιατί εκτιμάτε ότι συμβαίνει αυτό;

Στον πυρήνα της, είναι άλλη μία από τις αντιφάσεις της πατρίδας μας, γιατί είναι αντιφατικό να είμαστε τόσο επικριτικοί στη μετανάστευση όταν εμείς είμαστε η χώρα υποδοχής τη στιγμή που είμαστε ένας λαός κατεξοχήν μεταναστευτικός και προσφυγικός, ένας λαός που ξέρει πολύ καλά από πόλεμο, από ξεριζωμό, από ξενιτιά, από δεύτερες πατρίδες. Δεν γίνεται, ωστόσο, να μείνουμε μόνο σ’ αυτή τη διαπίστωση.

Είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε σε τι χώρα υποδοχής έφτασαν και φτάνουν αυτοί οι άνθρωποι. Σε μια χώρα ισοπεδωμένη από χρόνια βαθιά οικονομική, κοινωνική, πολιτική, και θεσμική κρίση, με τους κατοίκους της σε διαρκές σοκ από πρωτόγνωρες επισφάλειες, με ανήκουστα ποσοστά ανεργίας, με κράτος πρόνοιας σε κατάρρευση, με προβλήματα παντού.

Είναι εύκολο να δείχνεις με το δάχτυλο τον πολίτη που επικρίνει όταν δεν βλέπεις το ζήτημα σφαιρικά, αλλά εξίσου εύκολο είναι τελικά να του πεις με απλά λόγια την αλήθεια και να κρίνει: ότι το Ευρωκοινοβούλιο με αιχμή την Ευρωπαϊκή Αριστερά είχε διαμορφώσει μια εξαιρετική και τεκμηριωμένη αντιπρόταση για να βελτιωθεί το τελικά επαίσχυντο Νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση που είχε αποστείλει σε μορφή σχεδίου η Κομισιόν. Ότι εκεί προβλεπόταν υποχρεωτική, εν πολλοίς αναλογική μετεγκατάσταση των μεταναστών και προσφύγων σε όλα τα Κράτη-Μέλη, με σύστημα κατανομής με συγκεκριμένες μεταβλητές.

Με λίγα λόγια, μετά την περαίωση της διοικητικής διαδικασίας με τον άνθρωπο που εμφανίζεται στα σύνορα, μετά το πολύ λίγους μήνες δηλαδή εφόσον οι υπηρεσίες λειτουργούν σωστά, ο άνθρωπος αυτός φεύγει από την Ελλάδα και μετεγκαθίσταται σε άλλος Κράτος Μέλος που τον υποδέχεται. Τι πιο ορθό, τι πιο λογικό, τι πιο αλληλέγγυο, τι πιο ενωσιακά και ανθρωπιστικά υπεύθυνο!

Από εκεί και πέρα, το γιατί ναυάγησε ένα τέτοιο Νέο Σύμφωνο είναι αρμόδιος να απαντήσει ο κ. Μητσοτάκης που επέμενε στο Συμβούλιο αντί για αναλογική μετεγκατάσταση να δίνουν τα υπόλοιπα Κράτη Μέλη στην Ελλάδα κάποιες χιλιάδες ευρώ για κάθε μετανάστη και πρόσφυγα που παραμένει στην πατρίδα μας. Αρμόδιος είναι και ο κ. Ανδρουλάκης, γιατί το σάλπισμα υποχώρησης του Ευρωκοινοβουλίου στις τριμερείς χρεώνεται εξολοκλήρου στους Σοσιαλδημοκράτες, που μέσω του «δικού τους» Προέδρου της αρμόδιας ευρωκοινοβουλευτικής επιτροπής συμβιβάστηκαν με τις επιταγές της Κομισιόν και την αντιδραστική γραμμή του Συμβουλίου, ενώ μάλιστα το Ευρωκοινοβούλιο βρισκόταν σε θέση ισχύος στη διαπραγμάτευση.

Ποιος ρίχνει, λοιπόν, νερό στον μύλο του αρνητισμού μέρους των Ελληνίδων και Ελλήνων απέναντι στον ταλαίπωρο ξένο και ποιος επιδίδεται σε επικίνδυνες ακρο(δεξιο)βασίες; Η Αριστερά της αναλογικής μετεγκατάστασης ή η Δεξιά της εξαθλίωσης Ελλήνων και ξένων σ’ έναν ταλαιπωρημένο τόπο;

Είστε ικανοποιημένος από τις ασκούμενες πολιτικές για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης; Αν όχι, για ποιο λόγο;

Φυσικά και δεν είμαι ικανοποιημένος και κανείς δεν έχει σήμερα την πολυτέλεια να είναι ικανοποιημένος από τις πολιτικές αντιμετώπισης της ανθρωπογενούς κλιματικής κρίσης, καθώς είναι λίγο-πολύ γνωστό ότι οι «μεγάλοι ρυπαντές» του πλανήτη δεν φαίνεται να μπορούν να καταλήξουν ούτε στα αυτονόητα.

Οι διεθνείς προσπάθειες, όπως αυτή του Κιότο, προσκρούουν ακριβώς στο ίδιο μοτίβο με αυτό που ταλανίζει την Ένωση και το οποίο σας ανέφερα σε προηγούμενή μου απάντηση: ακραίοι εθνικισμοί και παράλογες διαθέσεις παγκόσμιας επικυριαρχίας πρυτανεύουν την ώρα που έρχεται κατά πάνω μας το τσουνάμι. Σαν ξεκούρδιστοι, παράφωνοι, ασυγχρόνιστοι, και μοιραίοι για την ανθρωπότητα βιολιστές του επικείμενου παγκόσμιου Τιτανικού που έχουν ψευδαισθήσεις ότι παίζουν υπέροχα Παγκανίνι. Και αυτή τους ακριβώς η ανεύθυνη συμπεριφορά δίνει κακό παράδειγμα και εύκολο άλλοθι και στους υπόλοιπους, οι οποίοι με το επιχείρημα «εδώ δεν λαμβάνει μέτρα η Ινδία των 1,4 δισεκατομμυρίων και της τόσης περιβαλλοντικής επιβάρυνσης, εγώ με τα 5-10-20 εκατομμύρια θα σώσω τον πλανήτη;».

Η δεσμίδα αιτίων της αποτυχίας, λοιπόν, δεν μας είναι και τόσο άγνωστη: και πάλι η κακή λειτουργία της αγοράς η οποία έφερε τον εαυτό της στο σημείο να μην μπορεί να υπάρχει πλέον παρά μόνο μέσω της υπερκατανάλωσης, η οποία προκειμένου να καλυφθεί οδηγεί σε εντατική υπερπαραγωγή, άρα σε ραγδαία εξάντληση πόρων και μοιραία ραγδαία υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Βεβαίως, επειδή η αγορά έχει κάνει κατάληψη στην πολιτική και στην ενημέρωση μέσω των νεοφιλελεύθερων αντιπροσώπων της, των λόμπι, και των χορηγούμενων δημοσιεύσεων, δεν είναι καθόλου ανεξήγητο ούτε το λεγόμενο greenwashing, ούτε οι προσχηματικές διακηρύξεις και τα κροκοδείλια δάκρυα των μεγάλων παικτών, ούτε το αδιέξοδο που μας απειλεί υπαρξιακά στα κέντρα λήψης των μεγάλων εγχώριων και διεθνών αποφάσεων για το κλίμα και το περιβάλλον.

Η λεγόμενη «πράσινη ατζέντα» κινδυνεύει να καταληφθεί εκ των έσω από τον… ανταγωνισμό των μεγάλων ενεργοβόρων ολιγοπωλίων, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο η σχετική δημόσια συζήτηση πρέπει άμεσα να αναβαθμιστεί σε όλα τα επίπεδα: πολιτική, ενημέρωση, κοινωνία, εκπαίδευση. Είναι απαραίτητο όχι μόνο να θωρακιστεί η «βεντάλια» αιτημάτων και δημόσιων πολιτικών, αλλά να εμπλουτίζεται διαρκών.

Επίσης, το λεγόμενο πράσινο κίνημα είναι περισσότερο από ποτέ αμφιλεγόμενα πολυσυλλεκτικό αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα με τις μεγάλες πετρελαϊκές να στήνουν θυγατρικές παραγωγής «πράσινης» ενέργειας και ξαφνικά να διεκδικούν δάφνες περιβαλλοντικής συνείδησης όταν κατά τα άλλα συνεχίζουν απρόσκοπτες τις υπόλοιπες ρυπογόνες δραστηριότητές τους.

Αυτή η αντίφαση στους κόλπους του κινήματος θυμίζει έντονα τη μεγάλη ιδεολογική ρευστότητα στους κόλπους των Πρασίνων στην Ένωση, οι οποίοι είναι ομάδα-μπαλαντέρ για τις ισορροπίες του Ευρωκοινοβουλίου. Οι Πράσινοι στεγάζουν ευρωβουλευτές προερχόμενους από πολλές και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους πολιτικές καταβολές και πορείες, με αντίστοιχα αρκετές και ενίοτε σημαντικές αποκλίσεις σε επιμέρους ζητήματα. Μοιραία, αυτό… κάποτε βγαίνει προς τα έξω, και αφήνει κάποιες φορές μια αίσθηση ασυνεννοησίας ή δυσαρμονίας που στη συνείδηση των πολιτών πιθανότατα γίνεται αντιληπτή ως αφερεγγυότητα ή αναποφασιστικότητα. Θεωρώ, λοιπόν, ότι η χασμωδία που ενίοτε επικρατεί στη δημόσια συζήτηση από διαφορετικές πλευρές που όλες δηλώνουν οικολόγοι/πράσινοι αποτελεί λόγος για τον οποίο οι πρωτοβουλίες περί κλιματικής ανθεκτικότητας και πράσινου μετασχηματισμού συχνά παραστρατούν.

Ποιος είναι ο βασικός τομέας με τον οποίο θα ασχοληθείτε σε περίπτωση επανεκλογής σας στο Ευρωκοινοβούλιο;

Οι δύο κύριες Επιτροπές που ασχολήθηκα στην προηγούμενη θητεία, η  Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE) και η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων (EMPL), μου έδωσαν την ευκαιρία να μπορώ να είμαι δίπλα στα καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας.

Με την ακρίβεια, την ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς να μαστίζουν την χώρα μας, αλλά και όλη την Ευρώπη, μέσω της δουλειάς μας στην επιτροπή Εργασιακών υποθέσεων, κάναμε ό,τι μπορούσαμε, στηρίξαμε πολιτικές στην κατεύθυνση μιας πιο βιώσιμης οικονομίας.

Η επιτροπή LIBE μου έδωσε το βήμα να μπορώ να δώσω φωνή και να γίνω η φωνή όσων δεν μπορούσαν να ακουστούν. Στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην καταπάτηση των προσωπικών δεδομένων και στα ολισθήματα του κράτους δικαίου. Επίσης, στήριξα πολλές φορές αναφέροντες στην Επιτροπή Αναφορών, την επιτροπή που δίνει το δικαίωμα της πιο άμεσης πρόσβασης των πολιτών στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είμαι ικανοποιημένος και περήφανος με την δουλειά μου και τη δουλειά του γραφείου μου αυτήν την πενταετία και θα επιθυμούσα να συνεχίσω στους ίδιους τομείς και την ίδια κατεύθυνση. Βεβαίως, αναλόγως και πως θα διαμορφωθεί η νέα μας Ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. στο Ευρωκοινοβούλιο, θα μοιραστούμε με τους συναδέλφους μου τους σχετικούς φακέλους αρμοδιότητας.